Ad-Hoc network  شبکه بیسیم

شبکه‌های بی‌سیم موردی یا شبکه‌های بی‌سیم ادهاک (AD hoc Networks) شامل

مجموعه‌ای از گره‌های توزیع شده‌اند که با همدیگر به طور بی‌سیم ارتباط دارند. نودها

می‌توانند کامپیوتر میزبان یا مسیریاب باشند. نودها به طور مستقیم بدون هیچگونه نقطه

دسترسی با همدیگر ارتباط برقرار می‌کنند و سازمان ثابتی ندارند و بنابراین در

یک توپولوژی دلخواه شکل گرفته‌اند. هر نودی مجهز به یک فرستنده و گیرنده می‌باشد.

مهم‌ترین ویژگی این شبکه‌ها وجود یک توپولوژی پویا و متغیر می‌باشد که نتیجه تحرک

نودهاست. نودها در این شبکه‌ها به طور پیوسته موقعیت خود را تغییر می‌دهند که این

خود نیاز به یک پروتکل مسیریابی که توانایی سازگاری با این تغییرات را داشته، نمایان

می‌کند. مسیریابی و امنیت در این شبکه از چالش‌های امروز این شبکه هاست. به طور

کلی زمانی که زیرساختاری قابل دسترس نیست و ایجاد و احداث زیرساختار غیرعملی

بوده و همچنین مقرون به صرفه نباشد، استفاده از شبکه ادهاک مفید است. شبکه‌های بی

سیم ادهاک خود بر دو نوع می‌باشند: شبکه‌های حسگر هوشمند و شبکه‌های موبایل

ادهاک. در مسیریابی در شبکه‌های ادهاک نوع حسگر سخت‌افزار محدودیت‌هایی را بر

شبکه اعمال می‌کند که باید در انتخاب روش مسیریابی مد نظر قرار بگیرند ازجمله

اینکه منبع تغذیه در گره‌ها محدود می‌باشد و در عمل، امکان تعویض یا شارژ مجدد آن

مقدور نیست؛ لذا روش مسیریابی پیشنهادی در این شبکه‌ها بایستی از انرژی موجود به

بهترین نحو ممکن استفاده کند یعنی باید مطلع از منابع گره باشد و اگر گره منابع کافی

نداشت بسته را به آن برای ارسال به مقصد نفرستد. خودمختاربودن و قابلیت انطباق

گره‌ها را ایجاد کند. 

هر یک از کامپیوترها در این توپولوژی به نوعی در نقش یک Access Pint فعالیت

می کنند و دیگر از دستگاه جانبی استفاده نمی‌شود . شبکه های ad hoc معمولاً

کاربردهایی موقتی و کم مدت را دارند و برای کاربردهای طولانی مدت مورد استفاده

قرار نمی گیرند .شبکه های ad hoc پایداری نسبتا پایینی دارند و به همین دلیل است که

کاربرد موقتی دارند. با استفاده از این نوع شبکه نیز می توان یک یا گروهی از

کامپیوترها که دارای کارت شبکه بیسیم هستند را به یکدیگر متصل کرد و تبادل

اطلاعات را انجام داد. 

شبکه‌های ادهاک عمر ۷۰ ساله دارند و به دلایل نظامی به وجود آمدند. یک مثال

کلاسیک از شبکه‌های ادهاک، شبکه جنگنده‌های جنگ و پایگاههای موبایل آنها در

میدان جنگ می‌باشد. بعداً مشخص شد در قسمت‌های تجاری و صنعتی نیز می‌توانند مفید

واقع شوند. این شبکه‌ها شامل مجموعه‌ای از گره‌های توزیع شده‌اند که بدون پشتیبانی

مدیریت مرکزی یک شبکهٔ موقت را می‌سازند. طبیعی‌ترین مزیت استفاده از این شبکه‌ها

عدم نیاز به ساختار فیزیکی و امکان ایجاد تغییر در ساختار مجازی آنهاست. این

ویژگی‌های خاصی که دارند پروتکل‌های مسریابی و روشهای امنیتی خاصی را

می‌طلبد.

با توجه به ماهیت ذاتی شبکه های Ad-hoc بسادگی می توان چنین برداشت کرد که

عملکرد شبکه شدیداً وابسته به رفتار گره های شبکه می باشد. یعنی اگر گره ای وظایفش

را به درستی انجام ندهد، بازده عملکرد شبکه به شدت افت می کند و تبادل اطلاعات

حیاتی ممکن است به خطر افتد.